Vandaag doen we het weer!
Gepubliceerd op: 8 december 2017
Een ‘rondje meer’. Een sportieve vriendin die een tikkie noordelijker woont, appt de vraag ’heb je zin en tijd?’ en ik app terug: ‘joehoe, ik stap nu in de auto'. We treffen elkaar op de parkeerplaats bij natuurgebied Geestmerambacht. Daar lopen we rond het meer, een kilometer of vijf in pakweg veertig minuten. Afhankelijk van de gespreksstof kunnen daar gaandeweg minuten bij komen, diepgaande onderwerpen lopen logischerwijs zwaarder. Wij ondernemen dit wekelijks sinds 2004. Zomerhitte, vrieskoude of glijdende kleigrond van de regen onder de zolen, we trotseren het zonder zeuren. Want hoe dynamisch onstuimig soms boven de kruin, onze bolletjes zijn fris en leeg aan het einde van de loop.
Eerst even de vriendin onder de loep. Wij zijn lang geleden vanuit een vriendengroep - wat zich vooral luidruchtig manifesteerde binnen het kroegenleven en zoetjesaan en op een natuurlijke manier uit elkaar rammelde - contact blijven houden. We hadden een lijntje, noem je dat zo? Een kind in dezelfde leeftijd, de complexe fases van het moederschap en relaties, passie voor natuur, spiritualiteit en ook eenvoudigweg dikke pret samen, het gaf verbinding. Tijdens onze loopactiviteit zijn vele persoonlijke, gevoelige weetjes in de wind over het dragende wateroppervlak verdwenen. Maar gedeeld, en wat mij - nu ik dit schrijf - even een ontzettend dankbaar gevoel geeft.
Dan nu Geestmerambacht onder de loep. In het ongeveer 220 hectare schitterend gebied vol water, ruimte en heel veel groen, hoeft de natuurliefhebber niet bepaald te zoeken naar de bijzondere vogels, begrazers als Schotse Hooglanders of de keur aan plantensoorten. Het is er allemaal in grote hoeveelheid. In 1962 is dit alles ontstaan vanuit zand dat moest worden gewonnen voor de bouw en ontwikkeling van een nieuw deel Alkmaar. Het ongeveer twintig meter diepe meer dat daarvoor werd afgegraven, kreeg de naam 'De Zomerdel’.
Ik woonde een poosje in pittoresk Broek op Langedijk. Een kleine tien minuutjes fietsen van het meer. Op zomeravonden heb ik daar veel gezwommen, met kind of alleen. Vaak ook met vrienden, waarbij een kleedje, wijn en hapjes mee in de koelbox, een zalig zomeravondse traditie werd.
Vanaf de steiger ongeveer een kwart rechtsom het meer, vond ik een duik in het water altijd veilig en prettig. Ik herinner mij een wit badpak, gekocht tijdens de Sale, wat de ongenadige kleur verklaart. Op een dag begon het tijdens mijn schoolslag vreselijk hard te regenen en ook onweren terwijl ik al een eind van de oever was. Bij een beste donderslag, zwom ik - als werd ik achternagezeten - naar de dichtstbijzijnde steiger, hees mezelf in één beweging met de polsen omhoog en schoof op de buik naar voren. Het doorglijden verbaasde me al een beetje maar al snel doorzag ik de oorzaak: de gehele steiger lag vol aalscholverpoep en daar lag ik uitgestrekt in. Zucht, dol op de natuur.. De staat van mijn badpak behoeft verder geen uitleg.
Toen ik verhuisde naar mijn geboorteplaats aan de kust, zei de vriendin, ‘leuk, dan doen we af en toe ook een rondje bij jou. Zoals nu. Het weer is om te huilen zo slecht en het wordt al snel donker maar we gaan toch. Nat thuiskomen, douchen en daarna direct in een warm flanelletje, is er iets fijners? Wacht, ik ontvang een appje: 'joehoe, ben onderweg!’
Marion van Dam